براستی بین عملکرد امام حسین با مدعیان پیروی از امام حسین چه تفاوت فاحشی است!!…
اگر امروز امام حسین (ع) حضور داشت، بدون تردید نسبت به اجرای مفاد ذیل اقدام می نمود:
۱) – در راستای ایجاد ِ”محیطی مساعد“ جهت رشد و پیشرفتِ انسان ها، اقدام می کرد… و نیز با جلب اعتمادِ مردم، همواره ”امید“ و ”نشاط“ را در جامعه زنده نگه میداشت.
۲) – هیچگاه در راستای اصلاحِ ”عقیده“ و ”رفتار“ مردم، از زور و خشونت استفاده نمی کرد بلکه همواره از تبعیض (خودی و غیرخودی!) و ایجادِ تفرقه اجتناب می نمود.
۳) – دولت مداران را ملزم به رعایت ”عدالت“ و ”حفظ کرامت انسانی“ مینمود و ”سلامتِ روان“ و ”اندیشه“ را بالاترین راهبردی می دانست که میتواند انسان را از آسیب های اجتماعی و گروه‌های قشری و قدرتهای سلطه جو محافظت نماید.
۴) – به همبستگی و یاری متقابل ما بین مردم، بسیار ارج می نهاد و رعایت ِ ”آزادی“ و ”برابری“ را برای همه لازم می دانست.
۵) – در جهت شکوفائی عقلانیت و آشکار نمودن گنجینه های عقولِ بشری اقدامی جدی می نمود و ”اخلاق“ و ”معنویت“ و ”عدالت“ و ”مدارا“ را در جامعه برقرار میکرد.
و…
و خلاصه ترتیبی اتخاذ مینمود تا به بهترین وضعی، به”نیازهای اساسی انسان“ پاسخ داده شود… زیرا ”رشد“ و ”شکوفائی“ انسان منوط به پاسخگوئی به نیازهای اوست.
بنابراین پیرو حسین کسی نیست که بر سر و صورت خود زده و یا به دنبال خوردن غذای مجانی باشد… بلکه پیرو حسین کسی است که همواره اولویت را به دادن غذای ”فکر“ و ”روان“انسان بدهد و بجای گریه و زاری و یا ستایش از او، رهرو ”آزادیخواهی“ و ”عدالت پیشگی“ او باشد… زیرا پیام شهادت حسین(ع) فریادی بود برای پیروانش، که چگونه ”سخن حق“ را در برابر حاکم ستمگر بگویند.
پس پیرو حسین کسی است که در برابر ”ظلم“ و ”ستم“ می ایستد و ”مقاومت“ می نماید، و به شعور الهی درون انسان استناد و اعتماد می کند و از خرد جمعی و رهنمودهای رهائی‌بخش و اخلاقی پروردگار خویش ره میجوید…