هدف از دورۀ آشنایی در ازدواج، “تبادل اطلاعات” برای رسیدن به شناخت است نه “تبادل احساسات” برای رسیدن به لذت!!… آیا طرف مقابل، یک دوست می خواهد یا یک همسر؟!
دنیای ”دوستی ها“ با دنیای ”زندگی مشترک“ بسیار متفاوت است، اما برخی از جوانان، ممکن است تصور کنند که زندگی مشترک و شرایط به وجود آمدن در زمان ازدواج، مانند شرایطی است که در زمان دوستی بین دو طرف حاکم است در صورتی که تجربه چنین نشان نمی دهد بلکه عکس آنرا می گوید، که در اینجا برای روشن تر شدن موضوع، باختصار به چند نمونه از آن اکتفا می کنیم:
در دنیای دوستی، احساسات، عواطف و رویاها به کار گرفته می شوند، اما دنیای زندگی مشترک کاملاً واقعی و ملموس و جدی است.
دنیای دوستی، دنیای ایده آل و خیال پردازی هاست… اما در دنیای واقعی، خوبی ها و بدی ها در کنار هم اند و تو باید با تلاش و صبوریت، دنیای”آرامش بخش“ را برای زندگیت بسازی.
در دنیای دوستی، ”محبوبت“ می تواند خود را همانطور ارائه دهد که ایده آل توست… اما در زندگی مشترک تو باید او را همآن طور که هست، بپـذیری.
در دنیای دوستی، سراسر شیرینی و امید است زیرا همه چیز به میل تو و در اختیار توست… اما در دنیای واقعی، این شیرینی ها و تلخی هاست که زندگی مشترک شما را تشکیل داده و صحبت از گذشت و سازگاری است.
در دنیای دوستی، نیازهای عاطفی و نیازهای غریزی در ردیف اولِ اولویت های زندگی قرار دارند، اما در زندگی مشترک با برآورده شدن این نیازها، کم کم مسائل دیگری در اولویتِ زندگی قرار می گیرند.
در دنیای دوستی، غالباً تصور می شود که همسرش بی نقص و بسیار مطلوب است اصلاً جفت گمشده اوست… اما در زندگی مشترک که دیگر زشتی ها و قشنگی ها، خوبی ها و بدی ها هویدا می گردند بنظرشان میرسد که همسرش عوض شده و یا این که محبتش کم رنگ گردیده و… لذا احساس سرخوردگی و حتی پشیمانی می کنند.
و خلاصه در زندگی واقعی، مردان بر اساسِ ساختار مغزی و نوعِ وظیفه ای که در طول تاریخ آفرینش بر عهده داشته اند یعنی ”کار“ و ”موفقیت های اجتماعی“ را در رأس امور قرار می دهند و زنان که طور دیگری فکر می کردند در عمل تصوراتشان را بهم ریخته می بینند… لذا احساس مغبون شدن می کنند و نسبت به روابطِ مشترکشان ”حساس“ می گردند بطوریکه رفتار ناشی از این حساسیت در افکار مردان، تصور سلطه طلبی و زیاده خواهی زنان را پرورش می دهد، در نتیجه موجب می گردد تا مردان مقاومت یا واکنش های منفی از خود بروز دهند که منتهی به شک و ظن و عدم درک همدلانه و اختلافات می گردد…
بنابراین ”اشتباه بزرگی“ است اگر فکر کنیم در دنیای دوستی ها که همه ی روابط، عاشقانه و بدون عیب و ایراد است در زندگی مشترک هم، همینطور خواهد بود و عیب ها و نقص ها خود را نمایان نمی سازند. پس بهتر است ضمن آگاهی از این امر، به حساسیت های خود دامن نزنید و از افکار منفی و تصورات بیهوده جداً اجتناب کنید بلکه ”واقع بین“ باشید و تا می توانید ”شخصیت“ طرف مقابلتان را(به دور از احساسات و عواطف) مورد بررسی و شناخت قرار دهید تا مشخص شود که آیا مناسب شما هست یا نه؟ البته بدین منظور توصیه می گردد که از مشاورین حرفه ای در این امر کمک بگیرید و نیز بدانید که زندگی هنگامی پایدار و شیرین می ماند که ”عشق“ پس از ”شناخت“ شکوفا و اظهار گردد.