نگاهِ زندگی سوز یا زندگی سـاز

بیائیـد ارزش های غلطی را  که از ابتــدا توسط خانواده و محیط به ما داده شده،  موردِ  بازنگری قرار دهیم، و هر چیزی را با ”تفـکر“  و ”تدبّـر“  و ”تعقـل“ بپـذیریم.

               همانطور که می دانید دنیا ”ظاهری“ دارد و ”باطنی“، بلکه بهتر است بگوئیم هر آنچه در دنیاست، ”ظـاهـری“ دارد و ”باطنـی“، از مرواریدها و گوهرهای گرانقیمتی که در اعماق دریا  و درون صدف ها قرار دارند، تا منابع و ذخائر ذیقیمت فلزات و موادی که در اعماق زمین درون پوسته های سخت و محکم پنهان شده اند، و نیز هسته های با ارزشی که درون پوسته های سفت  قرار دارند، و حتی کتاب خــدا، که ”ظاهری“ دارد و ”باطنی“،  و یا خودِ انسان، که ”ظاهـری“ دارد و ”باطنـی“،   جالب است این ”ظاهر“‌  و ”باطن“ در باره خودِ خــدا هم،  صدق می کند: ”هوالظاهر و هوالباطن“ و همینـطور ….

               گویا این قانون هستی است که هر حقیقتی، در ”نهانِ ظاهری“ پنهان باشد، تا آدمی برای دستیابی به آن، مجبور گردد ”فکر“  و ”عقل“   و ”هوشِ“ خود را به کار اندازد، زیرا ”اسرارِ نهفته در خلقت“، تنها با چشمِ باطن، آشکار و قابلِ فهم می گردد  و رشد و شکوفایی انسان،  منوط به داشتن چنین نگرشی است،  چنانکه می بینیم اساسِ  زندگی انسان در بهره مندی از نعمتهای خداست که با  نعمت های باطنی،  مانند  تفکر و تعقل  و پاکدلی  و هوشمندی و یا با سـلامت روان… می توان آنها را دریافت،     پس خوشبختی و سعادتِ انسـان و همـه ی عنـاصر مهـمِ زندگـی، تنها در پرتو  ”نگاهِ باطنی“ و عمیق است.                                                                            و اینست که در همه ادیان الهی ”شناخت“  و ”آگاهی“ از اهمیت والا  و بالایی بر خوردار است  لذا تأکید بسیاری بر آن گردیده، زیرا انسان توسط آن به «بصیرت» میرسد و تمامی پیشرفت ها و رشدهایی که نموده و به تعالی رسیده  نتیجه همین ”نگاهِ  باطنی“ است،  بعبارتِ دیگر  تمامی انبیاء آمده اند تا همه انسان ها را از این حقیقت با خبر سازند تا انسان بتواند با ”شناخت“  و ”آگاهی“ به بصیرتِ  درستی از هستی برسد و به عملِ  صالح بپردازد.

               و نیز بهتر است بدانیم، آنچه که ما در بُعد ظاهری می بینیم، در برابر ”وسعت”   و ”گسترشِ“ باطن، مانند ریگی است در مقابل کوهی، و یا دانه ارزنی است در مقابلِ یک انبار حبوبات…

            براستی چه زیبا عیسی مسیح از وسعت و عمقِ باطنِِ آدمی می گوید:  ”ای انسان، ملکوتِ  خــدا در درونِ  توست“،                      و یا حضرتِ  علی در قسمتی از خطابه خود می گوید: ”ای انسان، آیا فکر می کنی همین جزء کوچکی که می بینی، هستی؟!  درحالیکه در تو جهانی بزرگ  پنهان است“،  بعبارتی دیگر می خواهد بگوید ”زر“ که در دلِ  زمین پنهان است به خودیِ  خود ظاهر نمی شود بلکه بر اثرِ کندن  و کاوش نمودن است که بر دیدگان ظاهر می شود،     یعنی ما می بایست این ”جهانِ  بزرگ“ را با توجه و تعمق در درونِ  خود ”درک“ کرده و با تفکر و تعقل آنرا کشف نمآییم  و  آشکار سازیم  تا بتوانیم با ”اندیشه توانگر“ به اهداف و آرزوهایمان جامه عمل بپوشانیم.                  بنابراین  انسان در هستی، به دلیلِ عظمت، عمق  و  وسعتِ  استعدادها و سرمایه هایش، بعنوان ”جانشین خــدا“ معرفی گردیده، که منحصراً در جایگاهِ ”اشرف مخلوقات“ قرار دارد چون ”حقیقتِ  او“ به روح  و جانِ  اوست که همیشه ”جاودان“ است  و همواره می خواهد به سوی بالا رشد و پرواز کند،  نه به جسم و تنِ او، که ”زوال“ پذیر است.                                و در عین حال مختـار است، یعنی هم می تواند با چشمِ سر به این پدیده ها بنگرد  یعنی با ”نگاهِ ظاهری“ و سطحی، که نفع و ضرر را بر اساسِ همین حیاتِ ظاهری دنیا می سنجند و بیشتر از آن را نمی تواند ببیند.  بعبارت دیگر یعنی برای لذت جوئی و منفعت طلبی از ظواهر دنیا،  الکی خوش،  سرگرم  و اسیرِ زندگی تلاوتِ  تکرار است  و با همه رنج ها و نگرانی ها، همواره زندگی تلخی را سپری می کند…   و هم می تواند با چشمِ  باطن و ”نگاهِ  عمیق“ به این پدیده ها بنگرد  و حقیقتِ  دنیا را ببیند و باطنِ  زندگی را بفهمد، یعنی با کنار زدنِ  پرده های حجابِ  ظاهر،  چیزهایی ببیـند و  بداند که دیگران نمی بینـند و نمی داننـد، تا بتـواند حقیقتِ  زندگی را در یابد، و زندگی ای متعالی و پربار، که سرشار از امید و نشاطِ  درونی است، داشته باشد.         پس بدیهی است که انسان، با نوعِ  نگاهی که به زندگی دارد، ”سر نوشت“ خود را می سازد.

             در اینجا برای نشان دادنِ  تفاوتِ  بینش ها که چگونه تفاوتِ  گرایش ها را می سازد، از نگاهِ  انسان های ”سطحی نگر“  و  انسان های عمیق و ”باطن نگـر“،  اشاره ای به برخی از شاخصِ های ارزشِ  بینش آنان می نماییم :

ارزش در نگاه ظاهراندیشان:	ارزش در نـگاه باطـن اندیشــان:
ثروت	آگاهی از فلسفه خلقت و راز آفرینش
قدرت	شناخت از ارزش وجودی خود و پاک نمایی درون
شهرت	استفاده بهینه از لحظات زندگی
زیبایی ظاهری و خوش اندامی                 خود نمائی و کسب برتری نسبی به دیگران	وجودی مفید ومؤثر داشتن برای همه                        عشق به تعالی انسان و حرکت بسوی کمال

این دو نوع نگرش، در طول تاریخ و همه اجتماعات بشری، موجب گردیده تا روش و شیوه زندگی انسان ها هم، بسیار متفاوت از یکدیگر باشد،  یعنی یکی با بی توجهی و ناآگاهی به همه پدیده های زندگی،  در نهایت تنها عقلِِ  معاشِ خود را بکار انداخته، و با تلاش و کوششی  که می نماید در جهت رفاه، آسایش و زندگی نمایشی و سطحیِ خود سرگرم گردیده، لذا  همواره اسیر  و الکی خوش است،       و دیگری با ”اندیشه مقتدر“ و تلاش و کوشش خود، در جهت ”فهم“  و ”درکِ“ بالاتر و شخصیتِ  متعالی تر می کوشد و اینکه چگونه برای خود  و جوامعِ انسانی سازنده و مفید  و مؤثرتر باشد اقدام  مینماید.  بعبارت دیگر،  هنگامی که مردم  به ظاهرِ دنیا چشم دوخته اند، و از مرگِ  جسم یا کالبد خود  وحشت داشته آنرا مصیبتی بزرگ می شمارند ”باطن نگران“  مرگِ ”دل های زنده“ را به مراتب بزرگتر از مرگِ  جسم می خوانند،  و آنگاه که مردم سرگرمِ  امورِ زودگذر دنیا هستند، آنان می کوشند تا با انجام امور باقی و جاودان،  دلها را زنده  و بیدار  و به جلوه های ”ماندگار“ بپردازند.

                 براستی، آیا می دانید همه ”شخصیتهایِ  بزرگِ  جهان“  و ”اولیاءِ خدا“ در طول تاریخ،  بلا استثناء دلیلِ بزرگیِِ شان، داشتن همین ”نگاه باطنی“ بوده؟  یعنی با این شناخت  و آگاهی و ”اندیشه توانگر“ بوده که زندگی آنان این چنین رقم خورده، گویی بر فرازِ قله ای ایستاده اند  و آن سویِ  قله را برای رهنوردانِ میانه ی راه توصیف می کنند…

             بهر حال،   در این میان، ما در کجای کار، و درکدام مسیریم؟   اصل در زندگیِ ما چیست؟  و تا کنون برای بهتر شدن و رشد و تعالی فکری و روحیِ خود، چه کرده ایم؟

              آیا بهتر نیست تا بیش از این دیر نشده به خود آییم؟  و از باورها و ارزش های غلطی که از ابتدا توسط خانواده و محیط به ما داده شده، دست برداریم؟ و هر چیزی را با تفکر و تعقل بپذیریم؟  و بدانیم انسان تا آگاه نشود، و خود را نشناسد ”تحـوّل“ نمی یابد،  و تا تحول نیابد ”انســان“ نمی شود.

             بنابراین ”خود شناسی“ اولین گامِ ضروری در شناختِ  باطنی است که از اهمیتِ  به سزایی برخوردار است، زیرا ”خوشبختی“ ، ”عزت نفس“ ، ”اعتمادبنفس“، ”سعادت“ و ”رستگاری“ و تمام ارزش های خوب و پسندیده ”درونی“ هستند  نه بیرونی،  یعنی از عمق و باطنِ انسان نشأت گرفته اند، و به آنچه ”هستیم“ بستگی دارند، نه به آنچه داریم،   پس بدون داشتنِِِ  نگاهِ  باطنی نمی توان موفق و سعادتمند شد و به رشد و تعالی که هدفِ  خلقت است رسید.

اینک برای رسیدن به شناخت باطنی، موارد زیر پیشنهاد می گردد:  

 همواره دغدغه ی رشد و متعالی شدن داشته، و بر آگاهی و خود شناسیِ  خود بیفزاییم، زیرا در هر امری، ”کثرتِ  معلومات“، رازِ موفقیت است.

بدانیـم که شکست ثمـره اندیشیدن به شکست است چنـانکـه پیـروزی اساساً ثمـره اندیشیـدن به پیــروزی است، پس با احساسِ  توانگرانه،  همـواره   ”مقتدرانه  بیاندیشیم“.

 از پدیده ها و حوادثِ  هر چند کوچک، در اطرافِ  زندگی خود به راحتی  نگذریم، بلکه همه آنها را حامل پیامی برای خود بدانیم، پس توجه کنیم چه درسی و یا چه عبرتی از آن می توانیم بگیریم.

 زمان ارزش مند است آن را نکشیم  و یا به هدر ندهیم بلکه در همه چیز با ”تفکر“  و ”تعقل“  و ”تدبر“ بنگیریم و دامنه آنرا تا می توانیم  وسیع تر ببینیم و همواره بر شناخت و آگاهی های خود بیفزاییم.

سعی کنیم خودمان باشیم و انرژی هایمان را برای نمایش دادن و فریب و بازی دادن دیگران ”هدر“ ندهیم بلکه از ”وقت“ و نیروی فکر و انرژی هایمان، به بهترین وجه  یعنی بصورت ”بهینه“ استفاده کنیم، تا موجبِ  مسمومیتِ  فکری و مخربِ  نگاهِ باطنی ما نگردند.

خود را برای کارهایِ بزرگ آماده نماییم و ضمن توجه به استفاده درست از ”قدرت فکر“ تا می توانیم در آن راستا، کار و کوشش  نمائیم.

به انسان هایی که از آگاهی و خــرد برخوردارند نزدیک و معاشرت داشته باشیم  و از انسان هایی که چشم ظاهر بین و سطحی نگر یا فرومایه اند، حدالامکان اجتناب کنیم.

 و تا میتوانیم فـکـر کنیم(۲)  زیرا هیچکس تا کنون از فکر کردنِ  زیاد ضرر ندیده،  و بدانیم فکر کردن یک ”جریان“ است که حرکت دارد و چون حرکتِ  جریانِ  فکر، حرکتی ”مفهوم یاب“ است، هر چه فهم انسان بیشتر گردد جریان ”آگاهی“ او کامل تر می شود، در نتیجه به رشد رسیده و تغییر و تحول بهتـری می نماید.

 ——————————————————————————

۱ـ البته این بدان معنا نیست که برای بقا، نباید تلاش کرد، بلکه نگاهِ عمیق و باطنی داشتن، بقا را برای ”کمال“ میخواهد، نه بقا را برای بقا، که زندگی چهار پایان این چنین است.

۲- لطفاَ در صفحه اصلیِ همین سایت، فصل ”همرازِ رهنما“ به مقاله ی ”برای درست زندگی کردن باید درست فکر کرد“ مراجعه فرمایید.